MIJN AYAHUASCA AVONTUUR

Totaal zonder verwachting stapte ik in het Ayahuasca avontuur. Mijn mindset was ‘Alles wat er zich aandient is goed, ik zal het omarmen’.

Ik was er helemaal klaar voor. Nieuwsgierig en ontspannen stapt ik in het aya-avontuur .

Yvonne en Jerome die de ceremonie begeleidde vertelde over Moeder Ayahuasca en wat je zoal kon verwachten en tegen kon komen. Ook vertelde ze over hun eigen ervaringen met Ayahuasca. Ik voelde me met beide erg verbonden. 

Na een half uur wat informatie uit te hebben gewisseld mochten we de natuurlijke MAO remmer drinken. Wat goor was dat. Tien minuten later was het tijd om de Ayahuasca te drinken. Ik had er wat liefde ingestuurd maar de smaak werd er niet beter van…. Weer zo’n goor bitter drankje.  

Twintig minuten later voelde ik dat de aya haar werk begon te doen. Geometrische vormen en DNA strengels kwamen voorbij. Ik zag prachtige kleuren die in golfbewegingen voorbij kwamen, voelde de aya tintelen in heel mijn lijf, alsof iedere cel werd gevuld. Toen voelde het alsof mijn hoofd aan de rechterzijde werd vastgepakt en werd samengeknepen. Alsof mijn botten werden samengedrukt. Niet pijnlijk maar wel een heel gek gevoel. Ik dacht; Laat ik het verschil eens voelen met links,  maar daar was alles licht en rustig. … 

En toen kwam de misselijkheid. De prachtige live muziek maakte het allemaal minder heftig maar ohhh… wat was ik misselijk. Enorme kou trok door mijn hele lijf en trok spierwit weg. Rechtopzittend om me klaar te maken om over te geven kwam er niets uit. Een buurman verderop was al wel flink aan het overgeven. Ik dacht nog ‘nee, waar ben ik aan begonnen, ik wil dit niet meer, ik wil stoppen’.

Maar toen ebde de misselijkheid langzaam weg en zag ik een beeld voor me dat ik als een heel kwetsbaar ei/cocoon achtig wezentje op de grond lag. Om mij heen allemaal boze ogen, enge gezichten en enge armen en handen die naar mij uitreikte. 

Ze wilde allemaal iets van me en ik lag daar kwetsbaar op de grond. Maar ik was niet bang, ik wist dat ze me niets konden maken, ik was liefde…, dat voelde heel fijn en intens. Toen kwam er en hele grote donkere schaduw op mij af, in de vorm van een soort reus. Eng vond ik dat, maar toen de schaduw voorover boog met zijn enorme gestalte voelde ik mij beschermd. Later tijdens de reis heb ik de enorme schaduw nog een aantal keer gezien. Ook toen voelde ik mij beschermd. Het voelde als een god……

Van het ene op het andere moment dook ik weer in een andere wereld terwijl ik nog niet weg wilde, maar Aya bepaalde de reis. Ik moest alle controle laten gaan en man, man, man…. wat was dat moeilijk. Het was een gevecht tegen mezelf. 

De live muziek was prachtig. Omdat alle zintuigen open worden gezet door de aya leek het alsof de muziek zich in mijn lijf werd afgespeeld. Toen Jerome op zijn sjamaanse drum langsliep en steeds harder ging spelen en een tijdje bij mij bleef staan ontstond er een gevecht in mij. Ik verzette mij tegen iets wat ik niet wilde voelen. Iets wat ik misschien verdrongen had, zo voelde het.

Er werd een hand op mijn onderrug gelegd door Jerome. Het voelde als een steuntje in de rug. En dat steuntje deed zoveel met mij. Ik heb zoveel moeten vechten in mijn leven en nu werd ik gesteund en het was goed …ik huilde, steeds harder …Het ging nog door me heen dat Jerome die hand echt niet weg mocht halen, hij moest bij mij blijven, want ik had angst. Ik durfde dit niet alleen. Gelukkig bleef hij net zolang bij mij totdat ik weer rustiger was. Hij voelde alles enorm goed aan. Na een paar minuten was het voorbij en voelde ik mij enorm opgelucht en lekker in mijn vel. De reis ging verder….

 

Op een gegeven moment kon ik een patroon ontdekken. Eerst voelde ik de aya op fysiek niveau haar werk doen, toen kwamen en kleuren en geometrische patronen met prachtige kleuren. Vervolgens zag ik duidelijk beelden zoals dat ik een ei/cocoon was. Ook zag ik enorme boomstammen en mezelf zweven boven de aarde ed. Daarna kwam de aya haar werk doen op emotioneel vlak. Op die momenten heb ik alle emoties wel gevoeld. Heel bijzonder en mooi. Verdriet, intense liefde, blijheid, overgave, verwondering, intens genieten, tederheid, kwetsbaarheid…alles kwam voorbij en vloeide in elkaar over.

Soms voelde in een hand op mijn zij en dacht dat Jerome of Yvonne een hand op mij legde maar als ik dan mijn ogen opende zaten ze bij andere deelnemers of waren hun instrumenten aan het bespelen. Maar die hand heb ik meerdere keren gevoeld. Degene die naast mij lag had dezelfde ervaring bleek later.

Ik heb prachtige beelden gehad over mijn (overleden) oma die ik intens knuffelde. Maar ook beelden dat ik vleugels had en over de aardbol vloog alsof ik het zicht van een astronaut had. Ik voelde mij ook enorm verbonden met de aarde, zo mooi om dat te voelen.

Na een tijdje was de aya uitgewerkt en had ik de behoefte om lekker naar buiten te gaan. Met mijn blote voeten stond ik in het gras, genietend van de zon en het zachte briesje die ik nog intenser ervaarde dan normaal. Ik voelde een enorme rust en liefde voor alles hier op aarde. Het voelde ook dat ik flink had opgeruimd, als een reset op DNA niveau.

Toen er werd gevraagd wie er nog een tweede reis wilde maken wist ik niet of ik dat wilde. Ik merkte dat ik de boel totaal niet in de hand had tijdens zo’n reis. Aya bepaalde jouw reis en niet jij. Toen ik besefte dat ik moeite had met overgave en loslaten ben ik aan een tweede reis begonnen. Deze reis was totaal anders, minder heftig en gelukkig zonder die extreme misselijkheid.

De reis was een stuk milder maar er werd flink wat aangeraakt toen Yvonne een hand om mijn buik legde en een hand op mijn hart. Ik genoot van de muziek, haar aandacht en liefde en toen kwamen er wat tranen die eindigde in een waterval. Huilen zoals ik echt nog nooit heb gedaan. Het verdriet was zo diep, net als de onmacht en wanhoop die ineens naar boven kwam. Mijn benen in de lucht trappelend greep ik mijn hoofd vast en schreeuwde het uit van verdriet. Ik kon het niet inhouden al wilde ik dat wel graag, want ik dacht meteen aan de mensen die naast mij lagen….ik wilde ze niet storen in hun eigen reis, maar dat ging gewoon niet. Ik ging alleen maar harder tekeer…..

Op een gegeven moment kreeg ik zo’n hoofdpijn dat ik het gevoel had dat mijn hoofd op barsten stond. Yvonne legde haar hand om mijn buik en ik besefte dat ik daar naartoe mocht met mijn aandacht. Weg uit mijn hoofd en met mijn aandacht naar mijn buik. Ik vond het moeilijk om contact te maken met mijn buik. Uiteindelijk lukte het. Yvonne ging weg. Het contact met mijn buik was diep. Misselijkheid kwam op en voordat ik het wist zat ik rechtop op mijn matras over te geven in een teiltje. Het was heftig maar van korte duur. En toen voelde ik een enorme opluchting. 

Na een tijdje was het verdriet en alle heftigheid eruit en voelde ik me vrijer, lichter. Daarna kon ik nog genieten van een milde reis met mooie kleuren en beelden en heb ik nog wat yin yoga houdingen gedaan aan het einde van de aya-reis.

De hele ceremonie waren Yvonne en Jerome enorm afgestemd. We waren één bewustzijn, één energieveld en daarom wisten zij precies welke muziek ze moesten spelen, draaien en wanneer ze moesten kiezen voor stilte en hoelang die stilte mocht duren. Alles voelde zij haarfijn aan. Ze kwamen langs met lekkere geuren, zoals wierook en Santo Palo. Soms zaten ze naast je om je te ondersteunen in je proces. Soms deden ze dat door gewoon mee te zuchten met degene die het nodig had. Ze waren zo afgestemd, dat viel de andere 4 deelnemers ook op. Echt heel bijzonder en heel fijn om niets te hoeven zeggen,……alles werd aangevoeld.

Tijdens de tweede reis merkte ik dat ik meer vertrouwen had, ik had het immers al een keer gedaan. Het spannende en nieuwe was eraf. Ik gaf me helemaal over, ook als ik de diepte werd ingetrokken, de duisternis. Ook dit was niet eng want zelfs in het donkere duister zag ik een lichtpunt waar ik naartoe kon gaan.

Ik heb duidelijke inzichten meegekregen, al begrijp ik nog niet alles wat ik heb gezien en gevoeld, maar dat hoeft ook niet. De inzichten die ik heb meegekregen zijn mooi en ik heb een hoop ‘troep’ kunnen loslaten. Dat voelde ik ook echt tijdens de ceremonie, maar ook erna…. en ook nu nog voel ik mij lichter, opgeruimder….

Ik ben dankbaar voor alle inzichten die ik heb opgedaan, de beelden die ik heb gekregen, de pure emoties die de reis mij heeft gegeven, de fantastische begeleiding (voor, tijdens en na de ceremonie). En de dikke ogen die ik had van al dat verdriet wat ik mocht loslaten. Mijn god wat heb ik gehuild. Tranen van ontroering, vreugde, liefde, kwetsbaarheid en verdriet. Ik heb prachtige symmetrische figuren gezien, DNA strengels, de aardbol vanuit het universum, boomstammen, de grote man in het zwart, en heel veel slangen (was niet eng).

Na de tweede reis konden we op onze eigen manier in stilte de inzichten laten indalen. De meeste wilden lekker naar buiten. Jerome ging met iedereen even napraten. Heel fijn om mijn ervaringen met hem te delen. Yvonne had inmiddels een lekkere lichte maaltijd voor ons bereid. Het was een hele fijne groep waarbij het ene moment iemand weer wat emotioneel was en het andere moment werden er grapjes gemaakt. Heel luchtig en licht voelde dat. Buiten liepen er 2 kippen en een haan rond die gezellig meeaten van onze lunch.

Het was een prachtige reis die ik zeker nog eens ga maken. Zo’n reis is vrij moeilijk samen te vatten. Als ik de details ga uitleggen zal dat erg lastig te begrijpen zijn. Dat gevoel kan je niet onder woorden brengen. Ook mijn diepe inzichten zijn niet in woorden uit te drukken. Wat ik wel weet dat het één van de mooiere momenten uit mijn leven is. Echt wauw!

.